بر اساس گزارش ماهانه‌ی “پانک” – نهاد حقوق بشری جنبش ملی بلوچ (بی‌اِن‌اِم) – موارد مفقودی اجباری و قتل‌های فراقانونی توسط نیروهای دولتی در بلوچستان همچنان ادامه دارند و حتی به‌طرز نگران‌کننده‌ای افزایش یافته‌اند.
گزارش مفصل پانک نشان می‌دهد که نقض حقوق بشر در بلوچستان به‌صورت سازمان‌یافته و عامدانه در ۱۸ منطقه انجام شده و جامعه‌ی بلوچ به‌طور هدفمند مورد حمله قرار گرفته است. هر مورد به‌صورت جداگانه تأیید و مستند شده و سپس در این گزارش درج گردیده است.
در ماه آوریل ۲۰۲۵، تعداد ۱۵۱ نفر توسط ارتش پاکستان و نهادهای امنیتی وابسته، به‌طور اجباری مفقود شدند. بیشترین موارد مفقودی اجباری از منطقه کیچ گزارش شده (۵۳ نفر)، پس از آن از گوادر (۱۹ نفر) و شال (۱۸ نفر). موارد دیگر نیز از مناطق مختلف مانند: دیره بگتی (۱۳ نفر)، پنجگور (۸ نفر)، آواران (۷ نفر)، سبی (۶ نفر)، بارکان (۵ نفر)، کراچی و مستونگ (هرکدام ۴ نفر)، و نیز لسبیله، موسی خیل، چاغی، خضدار و کلات (هرکدام ۲ نفر)، و واشک، خاران، سوراب و نوشکی (هرکدام ۱ نفر) ثبت شده‌اند. این آمارها بیانگر آن‌اند که کل بلوچستان به‌طور یکنواخت در معرض ظلم و سرکوب قرار دارد.
پانک اعلام کرده است که افراد به اجبار مفقود در دوران بازداشت کاملاً از خانواده و جهان بیرون جدا می‌گردند و در بسیاری از موارد قربانیان به‌صورت فراقانونی کشته می‌شوند. در آوریل، ۵۰ نفر از بازداشتگاه‌ها و شکنجه‌گاه‌های ارتش پاکستان آزاد شدند، در حالی‌که ۲۳ نفر بدون طی مراحل قانونی به قتل رسیدند. ارتش پاکستان در این قتل‌ها به‌صورت مستقیم دخیل است. همچنین، شماری از افراد در نتیجه‌ی شکنجه یا بازداشت غیرقانونی مجروح شده‌اند، ولی آمار دقیق آن‌ها در دست نیست.
گزارش به‌طور خاص به موارد قتل در زمان مفقودی اجباری پرداخته است. در طول ماه آوریل، چندین مورد قتل فراقانونی در بلوچستان ثبت شده‌اند که در آن‌ها افراد پس از مفقودی اجباری به قتل رسیده‌اند.
عبدالمالک بلوچ در ۱۱ اکتبر ۲۰۲۴ از تربت (کیچ) به اجبار مفقود شد و جسد او در ۴ آوریل ۲۰۲۵ از منطقه باغبانه، خضدار پیدا شد. شاه‌نواز و ظهُور احمد در ۵ آوریل از مشکه (آواران) ربوده و در بازداشت به قتل رسیدند؛ حبیب بلوچ نیز که در مارس ۲۰۲۵ به اجبار مفقود شده بود، به همراه آن‌ها کشته شد.
ساحل بلوچ – کودک ۱۲ ساله – در آوریل از پسنی، گوادر ربوده و جسد او در پشت هتل شاه‌جان یافت شد. مهراب و خان محمد در ۶ آوریل ربوده و سپس به قتل رسیدند. حق نواز، شیرو، و گل زمان بزدار نیز پس از ناپدیدسازی اجباری در ۵ آوریل از بارکان، در یک درگیری ساختگی کشته شدند. بهادر شفیع و سه پسرعمویش در ۷ آوریل در منطقه وشبود، پنجگور توسط نیروهای موسوم به “دستۀ مرگ” دولتی به قتل رسیدند. نادر بلوچ در ۶ آوریل از کنداری، مشکه ربوده و جسدش روز بعد پیدا شد. نظام بلوچ توسط ارتش از پسنی ربوده شد و جسد مثله‌شده‌ی او در ۱۶ آوریل کشف شد. فاروق احمد بلوچ در ۱۴ آوریل از خضدار ربوده شد و جسد او در ۱۵ آوریل در نال پیدا شد. شیر خان نذر در ۱۷ آوریل از تربت ربوده شد و به قتل رسید. نبیل بلوچ – فعال حوزه‌ی آموزش و رسانه – در آوریل در دانشکده‌ی تمپ، کیچ به ضرب گلوله کشته شد. در منطقه دوکی نیز چندین نفر به‌نام “جنگجویان بلوچ” معرفی شده و به‌صورت فراقانونی کشته شدند که شامل محمد دین مری، اعجاز احمد، نبیل مری و خیر محمد محمد حسنی می‌شوند.
این گزارش نشان می‌دهد که ارتش پاکستان در این جنایات نقش مستقیم داشته و از هرگونه پیگرد قانونی مصون است. پنهان‌کاری درباره‌ی مکان بازداشتگاه‌ها، عدم اجازه‌ی ملاقات خانواده‌ها و وکلای قربانیان، همگی نشان‌دهنده‌ی بی‌رحمی ساختاریافته‌ی این رفتارها هستند. در گزارش به نقش جوخه های مرگ محلی تحت حمایت ارتش پاکستان نیز اشاره شده است – گروه‌هایی که به‌عنوان بازوی خشن ارتش در بلوچستان عمل کرده و همچون ماشین کشتار فراتر از قانون عمل می‌کنند.
پانک از جامعه‌ی جهانی و نهادهای مسئول می‌خواهد تا فوراً تحقیقاتی مستقل در مورد این موارد آغاز کنند، اطلاعات شفافی درباره‌ی افراد ناپدیدشده ارائه دهند، مشخص سازند که این افراد به چه جرمی و در کجا نگهداری می‌شوند، و عاملان این جنایات را مورد پیگرد قانونی قرار دهند.
در پایان گزارش، پانک از جامعه بین‌المللی تقاضا می‌کند که کنوانسیون بین‌المللی حمایت از افراد در برابر ناپدیدسازی اجباری را تصویب و اجرا کنند، و اقدامات مؤثری برای جلوگیری از ادامه‌ی این نقض فاحش حقوق بشر در بلوچستان اتخاذ نمایند. در غیر این صورت، این خشونت‌ها نه‌تنها حقوق فردی را تهدید می‌کنند، بلکه صلح و ثبات کل منطقه را نیز به خطر خواهند انداخت.
