جنبش ملی بلوچ (بی‌ان‌ام) تأکید می‌کند که مردم بلوچستان اشغالی نه تنها قربانی حملات مستقیم نظامی پاکستان هستند بلکه از سیاست‌های غیرمتعارف آن — مانند تروریسم مذهبی — و برنامه‌های هسته‌ای مخرب نیز رنج می‌برند.
در همین راستا، بی‌ان‌ام یک کمپین آگاهی‌بخشی را در ایالات متحده برگزار کرد که شامل تجمعاتی در مقابل کاخ سفید و وزارت امور خارجه در واشنگتن دی‌سی و همچنین در ایالت واشنگتن بود. این کمپین به رهبری سمیع بلوچ، رئیس بخش آمریکای بی‌ان‌ام برگزار شد و در آن پمفلت‌هایی درباره تأثیرات برنامه‌های هسته‌ای پاکستان توزیع گردید. محمد حسن و سایر اعضای بی‌ان‌ام در ایالت واشنگتن نیز در این کمپین شرکت کردند.
در ۲۸ مه، بی‌ان‌ام کمپینی بین‌المللی را برای آگاهی‌بخشی درباره تأثیرات زیست‌محیطی و سیاسی برنامه‌های هسته‌ای پاکستان در بلوچستان برگزار کرد. در این چارچوب، اعتراضاتی در آلمان و هلند نیز صورت گرفت. در بلوچستان، پمفلت‌هایی در مناطق مختلف از جمله گوادر، تربت و روستاهای اطراف مانند پیشُکان، کلدان، کلاتک، شئے کَهن، نودز و ناصرآباد توزیع شد. بی‌ان‌ام علاوه بر توزیع دیجیتالی پمفلت‌ها، به‌طور محدود از روش‌های سنتی مانند نوشتن شعارها و توزیع پمفلت‌ها در شهرهای مختلف از جمله دیره غازی خان تا جیمڑی استفاده کرد.
در طول کمپین در ایالات متحده، توجه به این نکته جلب شد که مردم کوه سلیمان نیز به دلیل تابش‌های هسته‌ای ناشی از استخراج اورانیوم توسط پاکستان دچار انواع سرطان‌ها و بیماری‌های ژنتیکی شده‌اند. پاکستان زباله‌های هسته‌ای را در منطقه بغلچور در نزدیکی دیره غازی خان دفن می‌کند. منابع بی‌طرف خواستار تشکیل یک کمیسیون تحقیق مستقل برای بررسی این موضوع شده‌اند، اما تاکنون اقدامی صورت نگرفته است.
اعضای بی‌ان‌ام در ایالات متحده از طریق ارتباط مستقیم با مردم در واشنگتن دی‌سی، به آن‌ها اطلاع دادند که پیش از سال ۱۹۹۸، پاکستان برنامه‌های هسته‌ای خود را صلح‌آمیز معرفی می‌کرد، اما در ۲۸ مه ۱۹۹۸ در منطقه چاغی و در ۳۰ مه ۱۹۹۸ در صحرای خاران، بدون اطلاع و تخلیه ساکنان محلی، شش آزمایش هسته‌ای غیرقانونی انجام داد. ادعا می‌شود که تأثیرات تابشی به دلیل زیرزمینی بودن آزمایش‌ها منتشر نشده‌اند، اما شواهد ویدئویی و مستنداتی وجود دارد که نشان می‌دهد قله راسکوه پس از انفجارها شعله‌ور شده و رنگ آن به خاکستری تغییر یافته است. پس از این آزمایش‌ها محیط زیست در چاغی و خاران به‌طور مستقیم در معرض مواد رادیواکتیو قرار گرفت و مردان، زنان و کودکان این مناطق به بیماری‌هایی مانند لوسمی، انواع سرطان‌ها و تالاسمی مبتلا شدند. نرخ تولد در این مناطق نیز به‌طور قابل توجهی کاهش یافته است.
